Reporter ter plaatse: Firmin spreekt Frederik Buyckx over ‘Wolf’

Topfotograaf Frederik Buyckx, winnaar en laureaat van velerlei internationale fotografiewedstrijden, laat zijn nieuwe expo Wolf los op Gent. Je kan tot 18 augustus 2024 in de Sint-Pietersabdij terecht om het resultaat van een decennium voorbereidingswerk te bezichtigen. Ontdek met ons al de avonturen van deze globetrotter!

Dag Frederik, hoe begon jouw verhaal in de fotografie?

Ik woon op een boot in Gent, waardoor iedereen denkt dat ik Gentenaar ben, maar ik werd eigenlijk geboren in Antwerpen en studeerde aan de Gentse Academie, bij Carl De Keyzer.

Je studeerde af in 2013, ging je dan meteen in de persfotografie?

Klopt, maar niet om het doordeweekse reportagewerk te doen, waarin je met een collega op de actualiteit van de dag afstormt. Net zoals op de academie wou ik aan producties werken met af en toe een portret. Voor mij is het gemakkelijker om te werken zonder collega in mijn omgeving. Die ingesteldheid zorgde ervoor dat ik vooral in de weekendbijlagen van kwaliteitsbladen terechtkwam.

Mijn eigen projecten brachten me dichter bij landschappen waar de hedendaagse westerse mens nog geen aandacht voor opbracht. Bij plaatselijke bevolkingsgroepen vond ik een combinatie van warmte en ruwheid, wat zorgde voor een rust die veel westerse mensen volgens mij niet meer kennen.

Ook op de academie maakte je al knappe reportages. Kan je een overzicht geven van wat je al maakte?

In 2009 ging ik voor het project “Moving Albania” de Albanese samenleving opzoeken en de overblijfselen van het communistische regime vergelijken met de groeiende economie en het opkomende toerisme.

In 2013 trok ik naar Rio de Janeiro, een stad met een slechte en gevaarlijke reputatie, zeker in de favela’s. De politiek wilde met het WK voetbal in 2014 de favela’s voor een stuk ‘opruimen’ en de veiligheid verbeteren. Met mijn project “Jesus Make-up And Football” documenteerde ik het leven van de plaatselijke bevolking.

Bij mijn project Garimpeiro uit 2015 bezocht ik de voormalige Braziliaanse mijnbouwprovincie Minas Gerais waar de gloriedagen van de goudkoorts duidelijk voorbij waren en waar het leven in slechte en gevaarlijke omstandigheden zeker niet naar eeuwige rijkdom leiden.

Verder reed ik in 2017 rond met een camper voor mijn project “I Think I Just Got Lost”. Ik reed door Europa, meed de toeristische plaatsen en zocht de kleinste wegen op.

In 2020 ging ik op zoek naar een in 2003 ontdekte boomsoort in de Chicamocha Canyon, Colombia. Met mijn project ‘Colombia Baobab’ ging ik op zoek naar de ongeveer 500 bomen die nog overbleven omdat de geitjes alle jonge scheutjes opaten. Gelukkig is dat nu gestopt door herbebossing en het in bedwang houden van de geitjes. Ik kon dankzij Colombiaanse boeren en herders deze unieke bomen gaan opzoeken op steile en gevaarlijke berghellingen.

In ”Horse Head” documenteer ik het leven van de nomadische herders in Kirgizië. Een bewijs dat mens, dier en natuur kunnen samenleven in landschappen om voor eeuwig in te verdwalen.

Hoe komt het dat je de laatste tijd voor je projecten, zeker WOLF, steeds meer moeilijk te bereizen streken uitkiest met meestal barre weersomstandigheden, zonder comfort en met weinig mensen om je heen. En waarom kies je ervoor het in het zwart-wit te presenteren?

Aan Wolf heb ik tien jaar gewerkt, met steeds lange periodes in wat jij onherbergzame streken noemt. Ik trotseerde zelfs sneeuwstormen! Gelukkig liet mijn apparatuur me nooit in de steek. Ook mijn ervaring en goede voorbereiding hielp. Menselijke gevaren waren er niet, alleen in de natuur samen met de lokale bevolking is er geen gevaar. Er is wel gevaar als ik naar hier terugkom of liever vanaf ik daar het vliegtuig neem. In die verre gebieden voel ik me ondertussen meer en meer thuis, vroeger moest ik me aanpassen als ik daar aankwam, nu veeleer wanneer ik terug kom.

Hoe komt het dat een voorstelling en boek genaamd ‘WOLF’ geen wolven toont?

Ik wou in de eerste plaats in de natuur leven, niet op zoek gaan naar wolven. Jaren geleden was ik in Albanië en werd ik erop gewezen dat er al eeuwenlang wolven leefden. Dat komt bij ons zo goed als niet meer voor. Tot voor kort kenden we de wolf hier als een grote boosdoener die we, of sommigen, alleen kenden uit het verhaal van Roodkapje, waar de wolf oma opat! Het blijken in realiteit echter vooral schapen en kippen te zijn. De natuur waar je wolven zomaar kon tegenkomen vond ik zó magisch dat ik het wel moest kiezen als titel van het boek en de tentoonstelling. Ikzelf voel me ook een beetje “lone wolf” wanneer ik alleen rondtrek om schoonheid te ontdekken.

Hoe was je uitgerust voor dit avontuur en, uit de massa beelden van die tochten die je nu al vele jaren maakt, heb je daar vroeger al iets van laten zien?

Mijn uitrusting hou ik liefst zo eenvoudig mogelijk, want ik moet al veel meesleuren. Het gaat om een klein statiefje, mijn digitale camera’s, warme kledij, een lichtje om zowel mijn weg te vinden als om iets een beetje op te lichten, mijn goed humeur, een dosis empathie voor de plaatselijke bevolking en een grote rugzak.

Vroeger heb ik hier in de Sint Pietersabdij, 7 jaar geleden tijdens een fotofestival, al beelden getoond van wat toen nog in zijn kinderschoenen stond.

De tentoonstelling houdt wel meer in dan alleen krachtige beelden in een zwart of donkere omgeving. Zo gebruik je ook voor alle beelden zwart-wit.

Zo komen ze ook het best tot hun recht zoals in het boek. Een zwarte bijbel van hemelse belevenissen in een ongerepte natuur.

De tentoonstelling heb je uitgebreid met een zaal met een reeks stills (projecties) bij nacht gemaakt, een doorgang met gigantische landschappen en een zaal met duizenden foto’s op een formaat van een grote postkaart.

De projecties, ongeveer 12 minuten, zijn gemaakt met een infrarood camera die om de zoveel tijd een opname maakte van mezelf tijdens het slapen.

Berlinde Deman maakte er formidabele muziek bij. De landschappen in de doorgangen zijn beelden van plaatsen waar ik zelf wandelde, in een dal of vanop een hoge top. De zaal met de 3026 foto’s op een formaat 15 x 20 centimeter zijn  automatisch gemaakte opnamen door een toestelletje dat op mijn rugzak bevestigd was.

Op je rugzak maar in welke richting fotografeerde je dan?

De beelden zijn gemaakt met een wildcamera, die dag en nacht kon fotograferen, maanden aan een stuk indien nodig. Hij stond op mijn rugzak gemonteerd en fotografeerde over mijn schouder mee, dus wat ik zag. Er zitten heel veel schuine horizonten in, of zelfs foto’s van de grond, zo zie je dat het vaak een hobbelig pad was!

(FDM)

Tentoonstelling WOLF van Frederik Buyckx in de Sint Pietersabdij Gent te bezichtigen tot 18 augustus 2024.

De abdij is open van dinsdag tot zondag van 10 tot 18 uur. Inkom 11 euro. Meer info over de agenda en activiteiten.

Het boek ‘WOLF’, uitgegeven bij uitgeverij Hannibal Books, kan je kopen in de museumshop of online.