Nicolas – Schilder

Nicolas, 37 jaar, is werkzaam als communicatieverantwoordelijke. Hij is afgestudeerd als socioloog, sociaal activisme draagt hij in zijn hart. In zijn vrije tijd schrijft hij poëzie en schildert hij ook.

“Als schrijf doe ik het tegenovergestelde dan wanneer ik schilder. In een gedicht over een eenzame moeder moeten alle woorden nauwgezet goed staan om die kwetsbaarheid over te brengen. Er mag geen letter verkeerd staan. In een schilderij werkt het net als het beeld van die moeder onaf is en scheuren of vegen bevat om diezelfde kwetsbaarheid over te brengen. Om eenzelfde emotie op te roepen, dien ik in twee kunstvormen dus het tegenovergestelde te doen.”

Voor zijn schilderijen ontwikkelde Nicolas een eigen manier van werken, waarbij het schildert op pagina’s uit oude magazines, of op reclame pagina’s. Vaak zijn dat dan heel mooie, maar erg gefotoshopte beelden van modellen, of peperdure interieurs.

“De foto’s van steriele interieurs of gefotoshopte modellen vervang ik door nieuwe verhalen waarin oneffenheden een grote rol spelen. In die onvolkomenheden schuilt immers veel schoonheid. Elke rimpel verbergt levenservaring, een buikje verraadt dat je van eten houdt en zie je iemand een tot op de draad versleten trui dragen, dan is dat vaak omdat er geen afscheid genomen kan worden van alle mooie momenten die men beleefde met die favoriete trui. Mijn schildertechniek lijkt soms wat op de textuur van een afgebladderde deur. Niet alleen het esthetische is van belang: je vraagt je ook af wie er heeft gewoond en wat zich er allemaal achter heeft afgespeeld?”

Hoewel er in de thematiek in beide kunstvormen wel overlap is, ervaart Nicolas ook een verschil. Vooral het proces verloopt anders.

“Ik zie schilderen en schrijven dan ook als twee aparte ambachten. Schilderen doe ik spontaan en op het gevoel. Schrijven is meer beredeneerd en bestaat uit meer dan de helft uit schrappen, woorden anders zetten, verbeteren, checken op taal en vorm, interpretaties, … ”

Nicolas beschouwt zichzelf tijdens het schrijven als een ‘puzzelaar’. Als hij een gedicht schrijft, behoudt hij enkel de beste zinnen. Die koppelt hij dan weer aan andere zinnen van een ander gedicht, tot het geheel volledig klopt van vorm en betekenis. Het schilderen verloopt dan weer meer ongeremd.

“Bij schilderen heb ik op voorhand een beeld in mijn hoofd, maar tijdens het verven sta ik daar amper bij stil. Oneffenheden, kreuken en botsingen horen allemaal bij het proces. Pas wanneer het schilderij helemaal af is, kan ik ontdekken of ik het geslaagd vind of niet. Ofwel zit het goed en vertelt het schilderij wat ik wil, ofwel gooi ik het weg. Niet elke schoonheidsfout is immers geslaagd: sommige zijn te schoon, andere te fout. Merendeel van wat ik schilder overleeft de selectie niet.”

De reacties in zijn omgeving zijn vaak heel verschillend. Deze komen vaak voort uit een publicatie of een tentoonstelling. Of ze komen voort uit een gesprek. Nicolas is meestal nieuwsgierig naar het ‘waarom’.

“Ik ben wel benieuwd waarom dat iets aanspreekt en wat net niet. Herkennen ze er hetzelfde verhaal in? Soms komt dat overeen, soms staat dat er compleet los van. Door dat erover gepraat kan worden, ontstaan er ook nieuwe verhalen. Ik vind het wel boeiend dat mensen heel puur zeggen wat dat met hen doet. En dat vind ik ook leuk om mensen te hebben met een heel verschillende achtergrond.”