Maxime – Natuurfotograaf

Naast journalist en redacteur is Maxime Bervoets ook gepassioneerde natuurfotograaf. Het ouderlijke huis uit Limburg verlaten, vertoeft hij nu in Mechelen. De connectie zijn geboortestreek en de daar aanwezige natuur blijft echter sterk aanwezig. Zijn sterke connectie met en liefde voor de natuur zorgde ervoor dat Maxime ze wilde vereeuwigen met zijn camera.

“Ik keek al naar National Geographic voor ik kon lezen. Ik was nog geen 10 jaar en ik zag een documentaire waarin ze wolven in de sneeuw aan het filmen waren, ergens in het Noorden. Ik zie die cameramannen daar nog zitten. Die wolven hadden nog nooit mensen gezien en hadden dus ook geen schrik. Ze liepen gewoon tussen die cameramannen. Toen dacht ik: “Dát wil ik. Ik wil zo dicht bij een beest zijn, dat ik het zó kan zien en misschien moet ik dat dan met die camera doen.”

Al van jongs af aan was Maxime gefascineerd door de natuur. In de tuin van zijn oma zocht hij bijvoorbeeld naar salamanders om te bestuderen. Toen hij in corona-tijd zijn eerste echte camera kocht moest hij die gewoon meteen uitproberen. Uren maakte hij foto’s van kleine dingen, zoals een blad, om de werking van zijn camera te doorgronden. Die combinatie is iets wat hij op de dag van vandaag nog altijd zeer graag doet: bijleren over de natuur en die experimenterend vastleggen met de camera in een zoektocht naar de puurste weergave.

“Ik ben niet enkel blij met die foto, maar alles wat die foto betekent. Die foto betekent elke emotie die eraan vooraf is gegaan, al dat harde voorbereidingswerk, de vele mislukte pogingen die eraan voorafgingen. Dat geeft eigenlijk een soort groter verhaal dat je er niet meteen in ziet.”

Een foto is voor Maxime dus veel meer dan alleen het beeld. Het representeert een heel proces dat gekenmerkt wordt door trial and error, uitgebreid opzoekwerk en veel geduld. Er gaat ook veel voorbereiding aan vooraf. Zo bestudeert Maxime de natuur, het dier en zijn gedragingen tot in de puntjes en brengt hij de regio’s waarin hij gaat fotograferen in kaart. Ook het selecteren, sorteren en bewerken van de foto’s is erg tijdrovend. Dit heeft Maxime er echter graag voor over. Voor hem zijn de foto’s een soort van dagboek van momenten die hij in de natuur heeft beleefd, herinneringen aan heel het maakproces.

“Ik vind de natuur echt prachtig en ik wil dat delen met mensen zodat ze beseffen dat het echt waardevol is. Als ik dan een mooie foto heb gemaakt, vind ik het zonde om die foto weg te laten rotten en wil ik die ook laten zien aan mensen in de hoop dat mensen daardoor getriggerd worden. Je kan het zien als een soort activisme: “We moeten dat toch wel bewaren, want het is toch wel speciaal”.”

De liefde voor de natuur vormt de drijfveer achter de passie voor fotografie. Maxime wil met zijn foto’s meegeven dat het de moeite waard is om de natuur te koesteren. Dat is niet altijd eenvoudig, want je bent als natuurfotograaf namelijk afhankelijk van de grillen van de natuur. Dieren laten zich bijvoorbeeld soms niet zien of gedragen zich opeens heel anders dan verwacht. De natuur laat zich niet temmen.

“Je moet kunnen omgaan met teleurstellingen. Je moet veel geduld hebben. Wij zijn een prestatiegericht ras, maar soms is het oké als iets niet lukt. Ik heb geleerd om blij te zijn met wat de natuur mij geeft.” “Soms lukken er dingen niet in het dagelijkse leven of in de ratrace, zoals het genoemd wordt, bijvoorbeeld op het werk. Daar jaag ik me wel snel in op, maar dat kan ik wel allemaal loslaten als ik dan de natuur in trek.”

De natuur staat voor Maxime gelijk aan rust. Op zijn werk werkt hij met deadlines die een soort juxtapositie vormen ten opzichte van de kalmte die hij ervaart tijdens het fotograferen.

“Da’s de harde ruil: arbeid tegenover cash. Terwijl die er in het creatieve maken niet is. Om het misschien eenvoudig te vergelijken: als ik terugkom van mijn werk, krijg ik het gevoel: “Ik heb vandaag hard gewerkt. Ik heb een aantal goeie dingen gedaan, maar ik ben moe”. Als ik terugkom van de natuur is die vermoeidheid anders, het kan zijn dat ik in het holst van de nacht ben opgestaan, amper geslapen heb, maar wel met opgeladen batterijen thuiskom.”

Het maken in zijn vrije tijd ziet Maxime als een verrijking van zichzelf. Hij komt tot rust tijdens het fotograferen, maar haalt er ook energie uit.

“Jij bent de kijker of de maker van de foto en het gaat tussen jou en wat je fotografeert. De rest van de wereld doet er even helemaal niet toe. Dan zit ik in een soort van zone: ik en het dier. Wij hebben op dat moment een band. Dat is iets heel intiem. Dat gevoel, dat zorgt ervoor dat je hart sneller slaat op dat moment. De adrenaline giert door uw lijf. Je ligt doodstil, maar uw hart pompt aan 120 kilometer per uur bloed door uw lijf. Dat is een speciale soort zone, een adrenalinekick. Dat is heel speciaal dat gevoel. Dat is eigenlijk specialer nog dan die foto’s.”