Liese – Dans

Liese startte met ballet, maar het was pas als jonge studente in de grote stad dat ze leerde waar haar specialiteit lag.

“Later kwam ik in contact met hedendaagse dans en, eens ik in Gent ging studeren, met contactimprovisatie, omdat ik vanuit mijn masteropleiding Textielontwerp geïnteresseerd was in de tactiliteit van het bewegen. Dansen met als basis improvisatie, eerder dan het uitvoeren van een choreo of vorm, daar kwam ik in thuis. De dansers die ik in Gent leerde kennen, dachten zelfs dat ik professioneel danste. Die erkenning was ook een van de stimulansen om de sprong naar Freiburg te wagen.”

Liese en dans zijn al heel haar leven onafscheidelijk. Ze ervaart het als een bubbel waar tijd niet bestaat en je een afgebakende ruimte zelf vormgeeft, zintuiglijk alles in je opneemt om daar improviserend al dansend op te reageren. Hoe innig die connectie wel niet is, blijkt uit onderstaande anecdote.

“Het gebeurt al eens dat ik zonder nadenken vanuit die bubbel redeneer. Onlangs begon ik in de supermarkt spontaan in composities te denken door iemand die vlak voor me met een winkelkar aan het manoeuvreren was. Hoe kon ik daar als danser op reageren?”

Niet alleen contact met voorwerpen in de supermarkt, maar eveneens met mensen is heel belangrijk om het te blijven doen. Graag had ze in haar thuishaven De Haan meer gemeenschap gezien rond dans, maar dat bleek niet gemakkelijk. Met haar vroegere project Duinendans slaagde ze er wel in om lokaal de eerste steen te leggen.

“Duinendans duurde maar een uurtje. En dat was goed. Het vraagt veel van mij en anderen, omdat je in de publieke ruimte, tussen de duinen, de bewegingen van je lichaam en die van een ander volgt, volledig zichtbaar voor het oog van de buitenwereld. De oordelende blik van de ander kan je enorm beperken in je creativiteit. Uiteindelijk bereikte ik deelnemers van 13 tot 82 jaar en bij sommigen heb ik onbedoeld iets losgemaakt. Daar was ik niet op voorbereid als 25-jarige, op persoonlijke, betraande verhalen, en die mensen zelf waarschijnlijk ook niet. Opeens moesten ze zich verhouden tot hun schaamte. Hoewel ik trots ben op Duinendans, had ik gewild dat ik daar beter mee kon omgaan.”

Ondanks de grote plek die Liese in haar leven geeft aan dans, is afstand soms ook nodig om de band sterk te houden.

“Hoewel ik mijn creativiteit al eens graag uitlaat, hoeft dat niet iedere dag voor mij. Iedere dag maken, omdat het moet, dat gaat echt niet. Toen ik in Gent op de kunstschool zat, was dat wel de bedoeling. Mijn inspiratie bruist daarentegen harder als ik tijd krijg om op te laden.”

Liezes voorkeur om zonder choreografie en zonder dwang te creëren, doet ons beseffen hoezeer het belangrijk is om ruimte te geven aan eigenaarschap van de maker.