Interview met Hua Cai-Prossé
Enkele maanden geleden zag Linx+ de afstudeerwerken van de opleiding Fotografie van het KISP. We zagen veel mooie werken maar lieten ons het meest van al betoveren door een reeks portretten, waar wit de hoofdtoon voerde, en die waren opgehangen aan lange stroken van rijstpapier (“scrolls”). Met ‘lang’ bedoelen we: de onderzijde zag je bij het binnenkomen op het gelijkvloers en de bovenzijde op de eerste verdieping. De foto’s zelf, die voelden terzelfdertijd vertrouwd en vreemd. Omdat dit gevoel maar blijft nazinderen, zagen we geen andere optie dan contact op te nemen met Hua CAI-PROSSÉ, de auteur, in de hoop onze paradox beter te begrijpen.
De ‘Banana generation’ van Hua Cai-Prossé
Dag Hua, fijn je te ontmoeten! Zou je jezelf eens aan onze lezers willen voorstellen?
Mijn grootouders woonden al in België en mijn ouders zijn hen uit China achterna gereisd. Toen was ik een jaar of 7. Op die leeftijd ben je nog vatbaar voor alles in deze cultuur. Wij waren ook de eerste generatie die hier naar school ging. Toch hebben we van thuis uit ook de Chinese cultuur meegekregen. In het ASO studeerde ik Wiskunde en erna ging ik naar de Modeacademie in Antwerpen. Zo begon mijn traject als styliste in de Antwerpse commerciële modewereld, waar ik algauw besefte dat ik veel voordeel kon halen uit mijn culturele achtergrond en talenkennis: ik was de ideale liaison tussen België en China voor de modewereld.
In de fotografie ben ik eerder toevallig beland. Mijn drie zonen zijn internationale schermers en ik wou fotografie studeren opdat ik van hen goede wedstrijdfoto’s kon maken. Tijdens de fotografieopleiding ontdekte ik gedurende de opdrachten al vlug mijn eigen beeldtaal. Vooral de modules ‘architectuur’ en ‘macrofotografie’ hielpen me beseffen dat er altijd een tweestrijd was geweest.
Kun je omschrijven wat je wou tonen met fotografie?
Een constante in mijn werk is dus de dualiteit tussen het Westen en het Oosten. Wij horen hier niet thuis, maar ook niet daar. Die spanning zit volledig in mijn werk, waardoor het meer sociaal geëngageerd dan je op het eerste zicht misschien vermoedt. Ik heb veel geobserveerd en toon in mijn werk het beste van beide werelden. Wij behoren tot 2 culturen tegelijk en moeten constant schipperen, ons aanpassen en zaken integreren.
Waarom koos je voor de titel ‘Banana generation’?
Het is een gangbare term voor Chinese-Belgische millenials, maar een term die hier nog niet zo bekend is. Wij zijn namelijk net als een banaan: geel aan de buitenkant maar wit aan de binnenkant. Die dualiteit kenmerkt onze generatie, vandaar dus ook het gebruik van “gemengde” modellen voor deze set; allen hebben ze een Aziatische-Europese roots. Ik heb de kunststromingen van Oost en West naast elkaar gelegd en gezocht naar raakpunten en verschillen, om zo tot mijn eigen ideale beeldtaal te komen.
Kun je daarvan een voorbeeld geven?
Wel, in Europa zit er veel licht en schaduw in de werken en dit zorgt voor diepte. In China creëert men daarentegen diepte door te spelen met de hoeveelheid druk op de penseel, zoals bij kalligrafie vaak wordt toegepast. In het Oosten zijn de werken veel vlakker, en haalt men alles weg om dan achteraf licht en schaduw toe te voegen. Ik creëerde een techniek, gebaseerd op oude blokdruk, waardoor mijn foto uit wel honderd lagen vol betekenis kon bestaan, met technieken en gewoonten uit beide werelden.
De ‘Banana generation’ bestaat uit 12 portretten. De inspiratie hiervoor heb ik gehaald uit het klassieke Chinese roman : “De Droom van de Rode Kamer”(Cao Xueqin). In dit boek worden 12 karakters beschreven en dit heb ik verder uitgewerkt. Ieder kan het op zijn manier interpreteren
Wat ik zelf het meest interessant vind aan mijn werk is dat het zowel in de Westerse als Aziatische cultuur geapprecieerd wordt. Deze reeks staat dus heel dicht bij mij en mijn generatie, te meer omdat de dualiteit die we zo constant voelen.
Motiveert het resultaat je om verder te werken? Je kreeg waarschijnlijk veel positieve respons op je eindwerk?
De feedback van de jury was zonder meer lovend. Ze kijken vooral uit naar mijn vervolg werk omdat ik met mijn aparte techniek me een eigen signatuur en beeldtaal heb toegeëigend. Inderdaad, er was enorm veel respons van de bezoekers. Sommige mensen werden zelfs emotioneel van mijn werk.
Hoe zie je de toekomst?
Na de expo heb ik de tijd genomen om te herbronnen. Jullie zijn de eerste aan wie ik een interview geef. Daarnaast werk ik ook als portretfotografe in opdracht: net de elite schermers van Team Belgium voor mijn lens gehad voor hun campagne: Road to Paris. Ik ben vooral helemaal klaar voor de wereld van de kunstfotografie, dus laat maar komen!
Dus dan hebben we een mooie primeur! Dankjewel Hua, en veel succes nog met je werk!
Meer weten? Ontdek hier de website en het werk van Hua: