Dirk Demulder bezieler Otto Gallery
Vlaanderen heeft er een fotogalerij bij. Ze luistert naar de naam Otto Gallery en is gelegen, zoals de naam doet vermoeden, aan de Ottogracht in hartje Gent. We hadden een gesprek met de sympathieke bezieler en tevens galerist van Otto Gallery Dirk Demulder.
Op jouw website lees ik dat de wereld voor jou openging op je 12 jaar toen je de wereldberoemde foto zag van het Napalmmeisje van Nick Ut?
Ja inderdaad. Wij dateren niet uit een tijd waar er een constante stroom van informatie was in de media. Ik ben geboren in 1960. De krant was toen de belangrijkste bron van informatie. Ik weet niet waarom maar dat beeld bleef mij altijd bij. Fotografie liet me niet meer los en ik ging vanaf mijn 15de veel in fotoboeken snuisteren.
Ik heb mijn eerste reflexcamera gekocht toen ik een jaar of 16 was met het geld van een vakantiejob. Mijn ouders namen ook altijd veel foto’s en we hadden dozen vol kiekjes. Tijdens mijn legerdienst had ik tijdens de vrije tijd een DOKA ter beschikking waar ik mijn eigen foto’s ontwikkelde. Ik ben pas in 2008 overgeschakeld naar digitale fotografie. Beroepsmatig kon ik niet met fotografie bezigzijn. Ik werk(te) in de bouw en startte een eigen bedrijf. Maar ik had altijd het achterliggende idee dat als ik stop met werken ik mij voltijds op fotografie toeleg.
Je bent vrij laat fotografie gaan studeren aan de academie in Gent?
Ja, ik had er vaak aan gedacht om dit te doen maar had het altijd uitgesteld. Mijn echtgenote heeft me daarin aangemoedigd en op een goede dag schreef ik me in. Door mij in te schrijven verplichtte ik mij om er systematisch veel mee bezig te zijn. Ik had een enorme drive: ik was altijd als eerste aanwezig in mijn klas en bleef tot de laatste. In de academie werd ik gepusht om mijn limieten te verleggen.
Met welk werk ben je afgestudeerd aan de academie?
Ik maakte een moeilijke periode door omdat mijn vader net overleden was. Ik vond mijn draai niet maar plots had ik een idee: ik ga een reis maken in mijn gedachten om het rouwproces van mijn vader te verwerken. Dit werd de duistere fotoreeks ‘A Journey in the dark’. Dit is uiteindelijk uitgemond in een fotoboek. Ik hoop hiervoor ooit een uitgever te vinden.
Vanwaar het idee om een fotogalerij op te starten?
Wel, er was geen fotogalerij in Gent. In de andere galerijen kun je heel af en toe fotowerk zien maar een galerij die enkel fotowerk aanbiedt was er niet. Die zijn er wel in Antwerpen en Brussel maar in Gent was dit een tekort.
Vanwaar de keuze voor Carmen de Vos en Didier Gillis als eerste exposanten?
Veel is gebaseerd op toeval. In maart las ik in een interview met Carmen de Vos dat ze graag vertegenwoordigd zou zijn door een galerij. Ik sprak af met haar, het klikte en ze zag het zitten om bij mij te exposeren. Van Didier Gillis was ik al fan en ik volgde ooit een cursus gom-technieken bij hem. Ook is het zo dat in Snoecks Carmen de Vos een artikel had geschreven over Didier Gillis. Ik vond het dus een natuurlijke match. Het werk van Didier Gillis ademt een tijdloze sfeer uit maar is toch compatibel met het hedendaagse werk van Carmen de Vos.
Ik was aangenaam verrast door de kracht en schoonheid van de prints van Didier Gillis.
Inderdaad daarom is er nood aan een galerij om fotowerk echt te proeven. Veel fotografie komt niet tot zijn recht op een beeldscherm van een computer. Ik zou ook nooit een foto kunnen kopen louter door hem te zien hebben op een computerscherm. Ook kun je in een galerij contact hebben met de fotografen zelf en dit is absoluut een meerwaarde om het werk beter te kunnen vatten.
Je ervaring met het ‘Napalmmeisje’ laat ook vermoeden dat je documentairefotografie zult aanbieden?
Zeker. Ik ben momenteel in contact met een fotograaf die o.a. de Iraanse revolutie heeft gefotografeerd. Ik zal dus zeker niet zuiver artistieke fotografie aanbieden. Ook komt er een expo van Pieter van Campen die een fotoboek heeft gemaakt over de relatie die hij heeft gehad met een Spaanse vrouw.
In het interview dat we voor ons fotomagazine RAUW hebben afgenomen met Carl De Keyzer bracht hij aan dat er te weinig beeldcultuur is. Dat gemakkelijke esthetiek nu eenmaal goed verkoopt. Hoe wapen je je daartegen als galerist?
Toch meen ik bij de jongere mensen een kentering op te merken. Ik voel aan dat er meer aandacht is voor kwalitatieve fotografie en dat er wel sprake is van een groeiende beeldcultuur.
Ik moet daar een evenwicht in zien te vinden. Ik wil jonge mensen de kans geven om te exposeren maar ik kan dit niet continu doen. De galerij moet uiteraard ook iets opbrengen.
Je wil met je galerij ook een ontmoetingsplek zijn en een plek voor discussie lees ik op je website ?
Inderdaad. Zo was er iemand tijdens de opening die een meer conservatieve kijk had op naaktfotografie en de foto’s van Gillis te expliciet vond. Maar na een stevige discussie met aanwezigen is hij toch met een iets ander gedacht over wat naaktfotografie ook kan zijn, buiten gestapt.
Mogen wij met een groepje bewogen fotografen van Linx+ eens op bezoek komen om van gedachten te wisselen.
Zeker altijd welkom!
Bedankt voor dit fijne gesprek Dirk en veel succes!
Ottogracht 50 – 9000 Gent
Open op donderdag, vrijdag en zaterdag van 11u00 – 18u00
Of maak een afspraak: +32 470 17 62 07
Interview + foto: Hendrik Braet