Hendrik – Landschapsfotograaf
Hendrik is gepensioneerd leraar en maakt nu hoofdzakelijk landschapsfoto’s. Hij voelt het juiste moment aan om af te drukken en fotografeert uitsluitend op statief en is gek op panorama’s. Analoog of digitaal, beide met camera obscura.
“Ik hou ervan landschappen te fotograferen, een boom loopt immers niet weg.”
Hiermee zegt Hendrik met een knipoog dat tijd geen rol speelt als je stilstaande objecten fotografeert. Als hij met camera obscura werkt dient hij wel zeer dicht bij zijn onderwerp te staan. Het is een intuïtievere manier van werken waarbij de belichtingstijd langer is en hij op voorhand zijn licht meet.
Hij ziet het als therapie. Hij komt erdoor tot rust. Bovendien helpt het hem om chronische ziekteverschijnselen te onderdrukken die stress gerelateerd zijn, voornamelijk omdat hij zich totaal concentreert op iets anders. Het is hem vooral te doen om een enorm gelukzalig gevoel die zich aandient als hij een opname maakt, eerder dan het resultaat ervan.
Zijn passie houdt hem warm wanneer de dagen het koudst zijn. Samen met de winter maakt hij naar eigen zeggen zijn mooiste beelden. Soms vindt hij al na 5 minuten wat hij zoekt. Nog zeldzamer zijn de momenten dat hij zonder foto thuiskomt.
“Hoewel digitaal veel sneller werkt, hou ik van het analoge proces omdat het langzaam is. Urenlang kan ik in de donkere kamer beelden ontwikkelen.”
Hij print zelden zijn beelden tenzij hij tentoonstelt. Want printen is vrij duur. Hij vindt prints op A3 formaat groot genoeg. Hij exposeert gemiddeld om de 2 jaar, wars van fotoclubs. Daar kan hij niet aarden.
“Omdat in een fotoclub de focus uitsluitend ligt op een groots opgezette expo waarbij een select clubje op grond van een totaal achterhaalde esthetische ideologie beelden selecteert.”
De erkenning van anderen speelt een zekere rol. Hij zoekt regelmatig mensen op met een interessante blik op fotografie om als klankbord te fungeren. Ze moeten vooral met veel inlevingsvermogen naar zijn beelden kijken. Dit stimuleert hem om weer verder te doen.
Het project waar hij met de grootste fierheid op terugkijkt is een reportage rond de eerste wereldoorlog. Hij verzamelde foto’s van het front in Frankrijk tot in Zwitserland, wat neerkomt op een slordige 650 kilometer op beeld. Dankzij de verhalen van twee grootvaders die aan dit front gestreden hebben, kwam hij vlak na zijn pensioen op het idee.
“Amateurkunst is heel belangrijk. Los van de esthetische eisen heeft het mensen het gevoel dat je nog leeft, groeit en recht hebt om te bestaan. Het houdt je in leven. Het is een houvast wanneer alles om je heen in elkaar zakt.”
Zo mooi verwoord zagen we dit zingevende idee nog niet!