Reporter ter plaatse: Firmin in Charleroi

Tot 15 mei lopen in het Fotomuseum van Charleroi niet te missen  tentoonstellingen.

De Fotografie tempel van Charleroi biedt u 4 uitzonderlijke tentoonstellingen en  een kennismaking met een project van jazzmuzikante Melanie De Biasio.

De in Vlaanderen vrij onbekende fotograaf Michel Vanden Eeckhoudt (1947 – 2015) is werkelijk een meester in de analoge zwart-wit fotografie.

Geboren in Brussel in een artistiek gezin ging hij zich na het zien van Michelangelo Antonioni’s film Blow-up in de fotografie verdiepen en volgde een opleiding in La Cambre. Zijn composities waren van bij het begin al opmerkelijk niet alleen omwille van zijn onderwerpen, zoals veel dierenportretten maar eveneens de sfeervolle beelden van dagelijkse gebeurtenissen, op het juiste moment genomen waarvan je zou denken dat het Lucky Shots waren. Niets is minder waar, de beelden zijn uitzonderlijk qua compositie, gebruik van schaduwen en het samen plaatsen van elementen die om een of andere reden bij elkaar passen. Zijn journalistieke fotografie had zeker bindingen met het werk van Cartier Bresson en Robert Doisneau.

Zijn werkterrein lag voor een stuk in Frankrijk waar hij voor Libération werkte en hij was bij de stichters van het agentschap VU (1986). Los daarvan reisde hij de wereld rond, exposeerde er en bezocht allerlei dierentuinen, een hobby van hem! In de jaren ’90 was hij vaak te gast in de uitgaven van de New Yorker en Die Zeit Magazine. In één van de mooiste fotoboeken van de laatste jaren (Michel Vanden Eeckhout, uitgave Le bec en l’air en het Fotomuseum) schrijft Directeur Xavier Canonne van het Fotomuseum “zijn foto’s boden composities in fragmenten die verband hielden met de manier van de Vlaamse schilders die verschillende verhalen in eenzelfde schilderij samenbrachten”.  De stelling die de laatste jaren opgang maakt dat de digitale fotografie de analoge fotografie sterk overtreft is voor een stuk juist met uitzondering van het werk van Michel Vanden Eeckhoudt van wie we op de tentoonstelling 250 foto’s kunnen bewonderen.

Een tweede tentoonstelling ”Soleil Noir” van de fotografen Gaëlle Henkens  en Roger Job belicht de kweek en de gevechten van de stier tegenover de mens in het zuiden van Frankrijk, de Camargue. Gedurende 4 jaar waren ze dikwijls ter plaatse om het reilen en zeilen van dier en mens te observeren. Deze documentaire reportage laat zien dat de fotografen zich totaal hadden ingeleefd in dat milieu. Ze laten zien dat de Stier bij de gevechten in de arena de koning is en niet de Stierenvechter. Er wordt een gevecht aan gegaan en het komt er op aan dat de vechter enkel een soort floche van de kop moet kunnen bemachtigen.

Hier worden de stieren niet gedood. Voorwaar een gevaarlijke klus waar regelmatig op een meeting vechters met de ambulance moeten afgevoerd worden. De fotografen hebben dit hele gebeuren prachtig in beeld gebracht.

In een derde zaal maken we kennis met een mix van fotografie en collages. Ze worden in gescand en op een groot formaat opgehangen. Het werk van Zoé van der Haegen is wellicht beter op zijn plaats in een 100% kunstgalerij maar het pleit voor het Fotomuseum om werk waar fotografie bij betrokken is voor te stellen.

Tenslotte willen we de samenwerking tussen het Museum en de krant Le Soir  aanhalen. De Antwerpse fotografe Danielle Rombaut, jong in het vak, ging voorhaar eindwerk het rampgebied rond Pepinster bezoeken. Maar dit weken na de ramp toen de meeste persfotografen daar niet meer actief waren. Door haar menselijk contact met de getroffen mensen die voor een stuk aan hun lot werden overgelaten, kon ze “zonnige” beelden maken van het verschrikkelijke leed en slaagde met glans in haar studie.