Bien – Yarnbombing

Toen de Black Lives Matter protesten in 2020 aanzwollen, kon de toen minderjarige Bien (zij/hen) niet aan de kant blijven staan. Op eigenge(b)reide wijze, haakte Bien toen de naam van deze beweging aan een paal. Sindsdien slijpt ze als student haar haaknaalden regelmatig voor activistische doeleinden of zachte projecten die van de wereld een lievere plek maken.

“Vooral binnen de klimaatbeweging en de sociale strijd probeer ik de wereld een beetje beter te maken. Dat doe ik met haken op mijn eigen specifieke manier! Heel soms borduur en naai ik. Op die manier probeer ik kunst en activisme met elkaar te verbinden. Het is voor mij heel belangrijk dat dat in twee richtingen werkt: ik probeer om gehaakte stukken in te passen in activisme en protest. Zo haakte ik eens de rode, antifascistische driehoek en hing ik die nabij de plek waar Filip de Winter kwam spreken in Gent, maar ik heb ook sympathie voor het omgekeerde, waar activisme het instrument is om plaatsen te creëren waar kunst gemaakt kan worden. Wat ik deed bij De Winter, dat heet yarnbombing. Op dat moment besluit je als breier, naaier en in mijn geval haker om iets te maken dat je vervolgens inpast in de openbare ruimte.”

Op zowat alle mogelijke manieren zit het collectieve verweven (laatste textielgrap, beloofd!) in wat Bien al hakend in het leven roept. Een beetje erkenning van iemand anders is altijd fijn, delen om te delen ook, samen aan hetzelfde werken of ieder aan een eigen project, alles mag. De integratie van die verbindende processen in en rond het maakproces is dan ook een bewuste en belangrijke keuze.

“Samen met anderen een designproces doorlopen en daarna maken, dat is heel verbindend. Zowel met elkaar als met het werk. Zowel tijdens als erna. Ik kan tijdens het haken echt in mijn zone terechtkomen, het is een moment waarop ik mijn zorgen even kan vergeten. Dat is heel louterend. In groep kan dat ook, daar krijg je gratis babbeltjes bovenop terwijl we elk aan een eigen dingetje werken. Na de universiteitsbezetting door End Fossil Gent voelde ik ook heel erg veel verbinding. Die ruimte die we eerst innamen en daarna vormden werkte ook als een voorbeeld van de samenleving die we willen zien, een met meer kunst in de openbare ruimte, waar inspiratie dus rond je hangt. Zeker op een universiteit is zoiets mooi, zeker als het vanuit de studenten kan komen. Dan kunnen we er onze thuis van maken.”

Voor Bien is maken een catharsis, een moeilijk Grieks woord voor een louterende ervaring waar ze graag in vertoeft. Ze maakt continu, niet om te verbeteren maar om te genieten en verbinden. Als bijvoorbeeld een zelfgemaakte trui mislukt, dan kan ze lachen met het feit dat ze door het vernederende proces moet om het helemaal te ontrafelen. Gelukkig houdt dat hen niet tegen om nieuwe dingen te proberen, zoals de recente poging om wol te maken uit schapenvacht. Wij zijn benieuwd wat dat zal opleveren en wensen haar alvast veel van die Griekse cathadinges, want het is het proces dat centraal staat.

“Ik kan me geen wereld voorstellen waarin ik of de mens niet maak. Wat blijft er van ons over als we niet maken? Het is de bron van cultuur.”