Interview Kurt Stockman
Kurt Stockman is een opkomend fotograaf die afwisselend werkt vanuit Gent en vanuit Frankrijk. Hij wordt gedreven door de natuur en weidse landschappen en de invloed van de mens hierop. Onlangs organiseerde hij de spraakmakende expo ‘Drive & other landscapes’ in Gent. Wij hadden een gesprek met hem.
Dag Kurt, hoe ben je begonnen met fotografie?
Kurt Stockman: “Er was een fotoclub in het jeugdhuis in Ronse, waar ik als 16-jarige begon. Daar leerde ik analoog zwart-wit fotograferen en ontwikkelen. De magie om een beeld te zien verschijnen op een wit blad papier in het ontwikkelbad vind ik nog altijd fantastisch, ook al fotografeer ik nu digitaal. Het beeld dat ik creëer, bestaat voor mij nog altijd pas ‘echt’ als het ergens op afgedrukt wordt, als het tastbaar wordt…”
Hoe kijk je naar jezelf als fotograaf?
“Ik weet niet goed of ik mezelf als ‘fotograaf’ zie. Die term omvat enerzijds zoveel, maar beperkt paradoxaal genoeg ook wat je allemaal kan doen met fotografie als medium of praktijk. Er is zo’n bekende quote van Stephen Fry, ‘We are not nouns, we are verbs’, en daar kan ik mezelf in vinden: ik ben geen fotograaf, ik fotografeer.”
Op je foto’s staan nooit mensen. Toch speel je met menselijke aanwezigheid. Wat is de boodschap die je met die beelden wil geven?
“De boodschap met die beelden is heel eenvoudig: het is niet omdat je iets niet kan zien, dat het er niet is. We leven in een tijd waarin het klimaat verandert door menselijke activiteit. Die verandering is globaal. De landschappen waarin we leven, zijn mede gevormd door klimatologische omstandigheden. Denk aan gletsjers, erosie, woestijnvorming en meer. Alles wat je rondom je ziet, is onderhevig aan verandering door de aanwezigheid van de mens – of je dat nu opmerkt of niet.
Tegelijkertijd houden we vast aan een idee van de natuur als iets ongerepts, iets waar we als mens buiten staan. Dat idee vindt zijn oorsprong in het romantisch ideaal van de natuur. Precies dat wil ik tonen met mijn beelden. Je zou kunnen zeggen dat ik meer geïnteresseerd ben in het portretteren van het landschap zoals het in ons hoofd bestaat, dan in het vastleggen van het concrete landschap waarin we leven, sporten of op vakantie gaan.”
Hoe kom je tot je onderwerpen?
“Ik laat me inspireren door alles wat er rond mij gebeurt: door de mensen die ik ontmoet, door boeken die ik lees, door wat ik in de krant lees of op tv zie, door kunst die ik tegenkom – eigenlijk door alles en iedereen. En op een bepaald moment vinden die onderwerpen mij, zo lijkt het toch.”
Wat staat er in de toekomst nog op het programma?
“In de nabije toekomst gun ik mezelf wat tijd om stil te staan en te reflecteren op wat ik de afgelopen jaren allemaal heb gedaan. Ik wil terugkijken op de beelden die ik maakte en zien of ik er zelf nieuwe dingen, lijnen of thema’s in herken. Je relatie met je eigen werk verandert door de tijd heen. Ik ben benieuwd wat ik daaruit kan leren en waar het me naartoe zal leiden.
Tegelijkertijd ben ik een paar weken geleden met een nieuw idee aan het werk gegaan. Zo nieuw dat ik nog niet weet of het wel iets gaat worden. Maar dat is juist wat ik zo plezant vind: het ontdekken en aftasten. Het heeft iets te maken met wegwerp en mensen dicht bij mij, die je wel of niet zal zien…”
Als je wild mag dromen wat zou je dan als fotograaf nog willen bereiken
“Ik ben al heel tevreden als ik gewoon kan blijven doen wat ik doe, en als mijn werk mensen raakt en uitnodigt tot dialoog. Daarnaast heb ik nog een heleboel wilde ideeën die ik graag zou verwezenlijken. Als ik er één moet kiezen: ik zou graag eens drie maanden op Antarctica wonen en werken.”
Dat klinkt spannend! Veel succes, Kurt.