Asia – Schilderen

Al op jonge leeftijd werd Asia Lababidi verliefd op schilderkunst. Tijdens haar leven in Syrië vond ze echter nooit de tijd en het geld om er zelf aan te beginnen. Toen ze in 2017 in Nederland aankwam, een toen nog onbekend land met een vreemde taal en een nieuwe cultuur, werd ze geconfronteerd met een depressie. Via schilderkunst zocht ze een manier om haar gevoelens te uiten. Met een kopje hibiscusthee strijken we neer in de zetel in haar knusse appartement in Antwerpen en vertelt ze haar verhaal.

Hoe is je passie voor kunst ontstaan?

Asia: “Ik heb kunst altijd al prachtig gevonden. In mijn thuisland Syrië wordt schilderkunst niet zo gewaardeerd als hier. Daar focussen mensen meer op geld verdienen door carrière te maken. De mensen in mijn omgeving waren vooral gefocust op het behalen van een diploma en het vinden van een goede baan en veel minder op vrije tijd. Mijn moeder vond dat ik me op mijn studie moest focussen, maar mijn vader gaf mij meer ruimte voor mijn creativiteit. Hij kocht mooie boeken voor me en ik mocht van hem een tekencursus volgen. Tijdens mijn studie verloor ik toch een beetje mijn passie voor kunst. Ik durfde niet te schilderen, omdat ik bang was dat ik het niet kon. Schildermaterialen waren ook erg duur en niet makkelijk verkrijgbaar in Syrië.”

Uiteindelijk ben je toch gestart met schilderen. Hoe kwam dat tot stand?

Asia: “Toen ik met mijn familie in 2017 naar Nederland kwam, had ik veel vrije tijd. Ik worstelde in die periode met depressieve gevoelens. Ik wilde iets ondernemen en een manier vinden om mijn gevoelens te kunnen uiten. Mijn eerste schildermateriaal heb ik bij de Action gekocht. Mijn eerste pogingen waren niet zo goed, maar toch bleef ik het proberen. Tijdens een workshop in mijn toenmalige dorp kreeg ik voor het eerst het gevoel dat ik beter werd. Daarna ben ik meer gaan schilderen. Het werd een manier om mijn emoties te uiten. Mijn emoties zijn de brandstof voor mijn kunst: tijdens mijn moeilijkste momenten heb ik de beste schilderijen gemaakt. Eén van die schilderijen is Alienation (zie foto, nvdr).”

Het is een indrukwekkend beeld. Wat betekent het voor jou?

Asia: “Alienation symboliseert het gevoel van eenzaamheid terwijl je niet alleen bent. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet goed begrepen word. In Syrië botste mijn mentaliteit met die van de mensen in mijn omgeving. Mensen zijn daar meer gesloten en hechten waarde aan conservatieve ideeën, waarin ik mij persoonlijk niet kan vinden. Hierdoor ervoer ik spanning tussen het willen volgen van mijn eigen weg enerzijds en het willen behoren tot een groep anderzijds. Maar bovenal wil ik mezelf zijn; ik wil geen masker dragen of leven volgens de waarden van anderen. Uiteindelijk ben ik gewoon Asia, iemand met een eigen mentaliteit, visie en ervaringen. Binnenkort ga ik voor de tweede keer terug naar Syrië. Inmiddels voel ik me krachtig genoeg om daar mezelf te zijn, vooral bij mijn vrienden.”

Hoe reageert je omgeving op jouw kunstwerken?

Asia: “Ik deel mijn schilderijen vooral met de mensen in mijn directe omgeving. Mijn ouders vinden het werk dat ik maak erg mooi. Soms deel ik mijn werk met mijn vrienden op Instagram en de reacties zijn altijd positief en aanmoedigend. Mijn partner heeft mij ook altijd gesteund en aangemoedigd om te blijven schilderen. Toen wij net samen waren, heb ik met verschillende kleuren garen twee verstrengelde figuren gemaakt op een canvas. Ik vind het leuk om verschillende technieken en materialen uit te proberen. Zo heb ik ook een collage gemaakt die voor mij uitbeeldt hoe het is om een nieuwkomer te zijn en een nieuwe taal te moeten leren. Het is een beeld van twee bezorgde ogen, omringd door tekst in de drie talen die ik spreek: Syrisch, Engels en Nederlands. Het gezicht heeft geen mond. Het symboliseert de moeilijkheid die ik ervaar wanneer het me niet lukt om mij via taal uit te drukken. Soms lukt het me niet om de juiste woorden te vinden. Dat schilderij betekent erg veel voor mij.”

Wat doet kunst nog meer voor jou?

Asia: “Ik zeg altijd ‘Life without art is so cruel’. Leven zonder kunst is zoals leven zonder kleur, het zou maar saai en lelijk zijn. Schilderen is voor mij een manier om me uit te drukken. Daarnaast geeft het me voldoening. Als ik een mooi schilderij maak, geeft dat me veel zelfvertrouwen. Ik voel me trots op wat ik maak. Ik kijk ook graag naar schilderijen van andere kunstenaars. Ik heb een observerend oog en ik laat me continu inspireren door de dingen die ik mooi vind. Kunst heeft een enorm positieve invloed op mijn leven.”